Jedno z najczęstszych pytań, które sobie zadajemy codziennie, lecz nie spotkałam się jeszcze z kimś, kto opowiedział na to pytanie zupełnie jasno i prosto, a ja mogę odpowiedzieć teraz, że dążę w kierunku jasności i miłości, idę ścieżką razem z moim stwórcą i jestem z tego powodu bardzo szczęśliwa. Mam kilka marzeń i celów, do których zmierzam, ale najważniejszą częścią naszego życia jest dusza i to ją staram się umacniać w wierze.
Życiem każdego z nas jest wędrówka, podczas której dokonujemy wyboru i dlatego zostaliśmy zesłani na ziemię, jako ludzie. Nie ma innego sensu życia niż miłość, która objawia się we wdzięczności do każdej z najmniejszych rzeczy, które daje nam świat... Wiele ludzi jednak mówimy o ludzkich drogach, jednak nikt dokładnie nie twierdził, czym one są. Każdy z nas codziennie widzi mnóstwo ścieżek, które w mieście najczęściej są ulicami lub chodnikami, a na wsi wydeptanymi dróżkami lub też asfaltem, jednak są rzeczy, które odróżniaj te dwie drogi, a są nimi ludzie. Po tych pierwszych da się zauważyć, że ludzi jest wiele, że oni wiecznie gdzieś idą i nieustannie się śpieszą, a po tych drugich można mieć wyobrażenie, że na ziemi niewiele jest osób, które idą pomimo deszczu oraz burz dalej i nie poddają się. Ludzkie życie podobne jest do tych dwóch ścieżek i poruszamy się wśród nich jako wędrowcy, którzy czynią to duchem i sercem, a to one są najważniejsze. Ludzkie ścieżki ciągną się głównie ze względu na mrok i jasność i z pozoru wydaje się to proste, jednak mrok potrafi przybrać postać światła i owładnąć nami. Nie zdajemy sobie sprawy, jakie to ważne w naszym życiu, a zarazem, że to bardzo potężne moce, które wybieramy zawsze, nawet gdy nie mamy o tym pojęcia. Dokąd dziś więc idziesz? I jakim jesteś wędrowcom? O to pyta się większość z nas, nie umiejąc sobie samym do końca odpowiedzieć, a myślę, że nie jest to aż tak trudne, bo kimże jest człowiek, który nie wie, kim jest, skąd przybywa, gdzie chce dojść i dlaczego dano mu życie? Myślę, że takie osoby błądzą niczym owieczki, które nie mają swego pasterza i choć myślą, że przebywają tam, gdzie światłość, to oni mają przed sobą tylko ciemność, zupełny mrok, który być może tylko czasem odnajduje gdzieś wielką latarnię, która swoim blaskiem daje niewielką ilość światła. Moją drogą, którą dążę, jest miłość... Jest też to mój wybór, który doprawdy nie jest łatwy, bo któż nas potrafiłby okazać miłość temu, kto nas zdradził i kto nas nienawidzi? Prawdziwa miłość nie objawia się tylko w najbliższych osobach, ale całym świecie, począwszy od niewielkiej mrówki, a kończąc na potężnych cudach natury, chociażby takich jak baobaby czy gwiazdy na niebie... Miłość w róży nie objawia się tylko dla jej pięknego kwiatu, bo inaczej nie kochasz róży, tylko jej płatki i tak samo jest z człowiekiem, który nie może nienawidzić, gdyż to rujnuje dzisiejszy nasz świat. Droga ku miłości wiedzie przez cierpienie, o które nikt się nie skarży ani nie pyta, tylko uczy, bo każdy mędrzec idzie tą drogą oraz ponosi wielki ból, który napawa go jeszcze większą miłością i to jest najpiękniejsze. Moja droga przeprowadziła mnie przez wiele trudów, chociaż, co może powiedzieć czternastolatka? Chciałabym, aby ludzie odnaleźli tę ścieżkę, aby nikt już nie mówił, że jest samotny, gdyż to kłamstwo oraz aby przez nas samych nikt nie został porzucony z powodu dobra, jednak to nadejdzie później i jestem tego pewna... Moja ścieżka jest bardzo długa i wiele razy chciałam z niej odejść, jednak się nie poddałam, chociażbym miała wtedy wiele ran i blizn, a dzisiejsza toczyłaby się z nich krew, to nadal trwałabym przy miłości w imię idei. W mojej przyszłości pragnę pisać i uczyć tym samym o życiu, które nas otacza, mogę też tym uszczęśliwić i uzdrowić ze smutku dane osoby, wywołać emocje i wzruszenie u największych skał, które kiedyś trzeba przełamać, gdyż słowo ma potężną moc, jednak najbardziej pragnę być dobrą osobą, która swoją ścieżką pokaże prawdziwą miłość i za nią umrze... Dążę do Boga, dążę do prawdy i głoszenia o niej całej ziemi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz